Over yonder there’s a hill
Past an endless stretch of land.
Sits a man where all is still
Rusty tools in either hand.
Hammer tinkers in his lap,
Needle laces through and through.
Two more loops and one more tap,
Deftly craft a pair of shoes.
Decreed the man, “Shoes, now go!”
The lovely shoes begin to track
Through the endless stretch of land.
Shoes would fetch and then bring back,
Master’s will is their command.
Shoes would fetch him loaves of bread,
Shoes would fetch him jars of salt,
Tiring soles with every tread
Shoes would never dare to halt.
One day Shoes were running late –
They had come upon a gate.
Right Shoe taps upon the gate,
Left Shoe taps upon the floor
Opens up for them a door.
Sits a child there on a stone
Poor and barefoot, all alone.
That is where the Shoes will stay,
Never more will go away.
And the man upon the hill,
Waits and waits,
And waits there still.
אַטאַ, אַטאַ איז אַ באַרג
אַטאַ, אַטאַ איז אַ באַרג
אָט, אַטאַ איז אַ טאַטן,
זיצט אַ שוסטער אויפן באַרג
מיט אַ האַמער, מיט אַ ל.
שטעכט דער שוסטער מיטן ל,
מיטן האַמער, שלאָגט ער גיך,
איינס און צוויי, און איינס און צוויי,
וואַקסן אויס צוויי קליינע שיך.
זאָגט דער שוסטער:
שיכלעך, גייט!
גייען שיכלעך אהויק,
ווען די וועלט האָט נאָר אַן עק,
ווען שיכלעך אַרום,
ווו דער שוסטער שיקט זיי אויס.
גייען שיכלעך נאַך ברויט,
גייען שיכלעך נאַך זאַלץ,
גייען שיכלעך אַרום
פֿאַר דער שוסטער ברענגען אַלץ.
איין מאָל נעמען שיכלעך גיין,
ביי אַ טויער בלייַבן שטיין.
קלאַפּט דאָס רעכטע שיך: איינס,
קלאַפּט דאָס לינקע שיך: צוויי,
עפֿנט זיך אַ טיר פֿאַר זיי.
זיצט אַ קינד דאָרט אַליין,
באָרוועסט, נאַקעט, וויינד און ווייט.
דאָרט בלייַבן שיכלעך שטיין,
ווילן ערגעץ מער נישט גיין.
און דער שוסטער אויפן באַרג
וואַרט, און וואַרט,
און וואַרט, און וואַרט.